Jennifer naar Malawi

Week 1

Masana abwino,

De taal is wel echt iets waar ik op het moment tegenaan loop. Mijn collega’s spreken bijvoorbeeld Engels, maar zodra ze met elkaar praten schakelen ze meteen over op Chichewa. Chichewa is de lokale taal en wanneer een kind naar een goede school gaat, wordt hier Engels gegeven. Een grote groep mensen spreekt dus echt goed Engels. Zo leert het kindje van 2 van mijn collega nu al het alfabet in het Engels op zijn kinderdagverblijf. Er zijn echter ook mensen die alleen “Hi, how are you?” en “I’m fine, how are you?” kunnen zeggen. Ik? Ik ken alleen “Zikomo”. Dit betekent bedankt. De aanhef hierboven (goedemiddag) heb ik moeten opzoeken. Voor de rest gaan alle woorden nog mijn ene oor in en andere oor uit. Waarom ben ik niet goed in talen? Dat had nu zo handig geweest…

Dat was even mijn talen struggle stukje. Laat ik nu gewoon vertellen wat ik heb gezien en meegemaakt.

In mijn vorige blog had ik verteld dat mijn koffer vermist was en vrijdag mijn eerste werkdag zou zijn. Goed nieuws: Ik heb mijn koffer donderdag opgehaald! Vrijdag ging echter niet door vanwege demonstraties (mensen waren boos, omdat ontwikkelingsgeld naar topmensen ging en dat de regering niks doet tegen het jagen op albino’s). Bij het eerste onderwerp ben ik blij dat ik hier gewoon zit en niet gewoon geld heb gegeven. Het tweede onderwerp is zovan… Wat goed dat mensen daarvoor opkomen, maar wat bizar dat dat nog gebeurd. Oke ik dwaal af. Vrijdag heb ik dus eigenlijk niet zoveel gedaan. We zijn met z’n allen naar ‘Wildlife” geweest. Een soort revalidatieplek voor aapjes, zodat ze later weer teruggeplaatst kunnen worden. Ze hebben hier wifi (of nouja… een soort van…) en een restaurant. De eigenaar maakte voor ons een oranje (meer gele) cocktail, zodat we konden proosten op onze koning. Toch leuk.

Afgelopen weekend ging we naar Kuti Wildlife Reserve. Alleen de weg ernaar toe was al een avontuur! We gingen met 8 man op fietstaxi’s bij ons de berg af naar de mini bus bushalte (hilarisch). Vervolgens moesten we twee keer in de minibus. Bij de overstap hebben we denk ruim een half uur gewacht voordat we vertrokken. Hierbij moet je je bedenken dat zo’n busje pas wegrijdt als alle plekken bezet zijn. Ze krijgen namelijk per persoon betaald, dus is het zonde van de benzinekosten om eerder weg te rijden. Eenmaal in de middle of nowhere aangekomen, moesten we nog zo’n 10 kilometer achterop fietstaxi’s. Mijn collega’s vinden het trouwens erg leuk dat we ze bike taxi’s noemen, omdat het klinkt alsof we ze echt als taxi/chauffeur zien (meer status). We sliepen in 4 persoons A-frames met 2 bedden boven en 2 bedden beneden, met klamboes. Die klamboes waren erg welkom, aangezien beneden kikkers sprongen en we boven een gekko’s boven ons hoofd hadden lopen. De muggen nog niet meegerekend haha. De eerste dag hebben we mountainbikes gehuurd en een rondje gefietst. Ellendig! Overal vast in het losse zand en zoveel gefocust op de weg dat je niet veel om je heen ziet… Niet helemaal mijn ding. Hier de zonsondergang gezien, erg mooi. We hebben vooral zebra’s gezien, een soort koe en een enkel aapje. Dag twee werd na het ontbijt verteld dat de enige giraffe was gezien. We zijn hier naartoe gegaan en kwamen terecht op een plek waar het wemelde van apen en zebra’s. Hier liep de giraffe ook tussen. Erg gaaf zo allemaal bij elkaar! Hierna hebben we vooral nog veel kaartspelletjes gespeeld.

Maandag was mijn eerste werkdag. Ik werd geïntroduceerd en we deden een voorstelrondje. Er is een ruimte met een tafel waar eigenlijk iedereen aan werkt. Er zou een vergadering zijn, maar deze ging niet door. Daardoor zat iedereen films te kijken. Een erg vreemde ervaring. Ik ben met een collega’s mee geweest om haar zoontje op te halen van school en thuis afgezet. Daarna kregen we lunch: Rijst met dunne tomaat-achtige saus, spinazie achtig spul en een stukje kip. Super zout, het begint langzaam te wennen. Hierna zouden we een groep meisjes ophalen om iets met kunst te doen. Deze meiden hebben de workshops al doorlopen, dus komen nog elke maandag om contact te houden. Degene die de kunst workshop zou geven was er echter niet en toen we door de wijk reden, stonden er ook geen meisjes klaar. Het bleek dat een deel geen school had, dus ze waren het vergeten. Bij het ‘kantoor’ bleken wel drie meisjes te zijn. Hiermee hebben we uiteindelijk geverfd. Ik heb de opdracht uitgelegd, maar had een collega nodig die vertaalde, omdat ze amper Engels verstonden. Erg vreemde eerste dag.

Mijn tweede werkdag (dinsdag) zou ik meegaan met huisbezoeken, maar dit ging niet door vanwege veiligheidsredenen. De wijk zou voor blanken niet veilig genoeg zijn, al verschilden de meningen daarover. Wel fijn dat ze veiligheid zo serieus nemen. Een dagje naar Lilongwe geweest en op de stofjesmarkt stofjes uitgezocht om wat kleding van te laten maken. Ook leuk.

Woensdag zou ik met het openbaar vervoer naar werk gaan. De route was nog niet bekend, dus had ik met een collega uit Kenia bij een bepaalde bushalte afgesproken. Ze was een half uur te laat en in totaal zijn we 2,5 uur onderweg geweest. De mini bus heeft op een depot bijna een uur gewacht totdat hij vol was. Pff. ’s Middags de eerste workshop meegemaakt. Het leek een beetje op mijn psychomotorische therapie stage: Ze deden leuke activiteiten (nu gericht op regels, samenwerking en vertrouwen) en kregen hierna vragen. Leuk om te zien en heb zelf een activiteit uitgelegd. Al verstond ik het meeste niet en had ik weer mijn collega als tolk bij mijn uitleg nodig.

Vandaag heb ik gewoon de Tuktuk genomen naar werk. Dit is 3x zo duur (ca. 3 euro i.p.v. 1), maar zoveeeel sneller. Hier heb ik een meeting gehad waarin we een planning voor komende week hebben gemaakt. Ik ga bij elke ‘afdeling’ van Change 4 Change meelopen. Dit is dus (1) Pioneers of change (POC): meisjes die risico lopen op (seksueel) misbruik, meisjes die nu al in het seksuele circuit zitten en meisjes die in het circuit hebben gezeten en (2) Rights of passages (ROP): De doelgroep is schoolverlaters (jongens en meisjes), maar andere groepen worden niet uitgesloten. Beide programma’s (1 en 2) hebben een serie aan workshops waarin het zelfvertrouwen wordt vergroot en uiteindelijk een doel voor ogen hebben. Na ROP kunnen ze nog over verschillende beroepen dingen leren. Als laatst ga ik meekijken bij ‘the centre’. Hier zitten jongens na hun celstraf en leren ze ook meer beroeps- en persoonlijke vaardigheden. Net als bij de andere projecten denk, maar dan intensiever.

Deze ochtend heb ik dit hele verhaal kunnen typen. Toch ook wel wat werk gerelateerde dingen gedaan; Ik weet nu dus mijn planning, heb gesproken over ROP en weet wat we in de workshop vanmiddag van ROP gaan doen. Er werd gezegd dat deze jongeren vaak niet kunnen schrijven of lezen en dus ook geen Engels spreken. Lastig… Ook heb ik er weer wat nieuwe woordjes bij geleerd:

Muli bwanji – Hoe gaat het?

Ndili bwano (kaya ino) – Het gaat goed (en met jou?).

Takulandirani – Welkom

Zoals jullie lezen moet ik wel mijn draai nog een beetje vinden op mijn werk. Hopelijk gaat dat snel beter ?.

Ik heb vorige week trouwens ook al wat foto's online gezet, maar wilde jullie niet stalken met 100 mailtjes. Meer volgt snel!

Doeidoei!

Reacties

Reacties

Emmanuelle

Heel tof Jenn! Veel succes nog, komt allemaal wel goed joh?

Je ouders en esme

Echt stoer wat je doet!!! Hou je taai. Houden van je xxx

Annemieke

Hoi Jen,
wat leuk om je verslag te lezen. Net of ik er dan ook een beetje bij ben en ik probeer me het allemaal voor te stellen. Wat een ander leven daar, zeg! Succes weer en ik kijk weer uit naar je volgende verslag,
groetjes van Annemieke

Opa

Hai Jen, Als ik je verhalen leest en je foto's bekijkt moet het wel zo zijn dat je van de een en andere verbazing valt. Wat een avontuur, wat een andere wereld. Hou je taai.
groetjes Opa

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Doingoood